سیدنی پواتیه در ۹۴ سالگی درگذشت | نخستین سیاهپوستی که برنده اسکار بهترین بازیگر مرد شد – بلاگی ها

به گزارش بلاگی ها به نقل از ورایتی، فرد میچل، وزیر امور خارجه باهاما روز جمعه از مرگ پواتیه افسانه‌ای در این کشور جزیره‌ای خبر داد. او که در آمریکا به دنیا آمده و در باهاما بزرگ شده بود، نخستین برنده سیاهپوست اسکار بهترین بازیگر مرد برای بازی در «زنبق‌های مزرعه» لقب گرفت. پواتیه در آن دوران همراه با هری بلافونت به باشگاه ستاره‌های بزرگ و جریانساز هالیوود پیوست.

پدر و مادر سیدنی که شهروند باهاما (از مستعمره‌های انگلستان) بودند، برای فروختن گوجه به شهر میامی آمریکا بودند و نوزادشان را سال ۱۹۲۷ در همان سفر به دنیا آوردند. او تا ۱۵ سالگی در باهاما ماند و پس از بازگشتن به آمریکا بخت خود را در کارهای دم دستی آزمود. سپس برای ورود به تئاتر نگرو در هارلم آزمون داد و گرچه ابتدا پذیرفته نشد اما سخت کار کرد تا استعداد بازیگری خود را به همه نشان دهد.

وقتی بلافونت که هنرجویی بسیار مستعد بود نتوانست نقش خود را ایفا کند، پواتیه جای او را گرفت و هنر و توانمندی‌اش چشم یکی از کارگردانان برادوی را گرفت. پواتیه نخستین نقش مهم خود را در ۱۹۵۰ در نوآر آمریکایی «راه فراری نیست» به کارگردانی جوزف منکیه‌ویچ بازی و کنار ریچارد ویدمارک ایفای نقش کرد. او در ادامه برای حضور در نسخه انگلیسی «بنال وطن» به آفریقای جنوبی رفت.

در بازگشت به آمریکا در «مدرسه اوباش و اراذل» به کارگردانی ریچارد بروکس درخشید و بعد نوبت به «ستیزه‌جویان» استنلی کریمر در ۱۹۵۸ رسید که پواتیه و تونی کرتیس هر دو با آن نامزد جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد شدند. هر چند جایزه را به دیوید نیون برای بازی در «میزهای تک‌نفره» دلبرت من باختند. بازی در نقش اصلی «مویزی در آفتاب» در ادامه با حضور در «زنبق‌های مزرعه» رالف نلسن همراه شد و اسکار بهترین بازیگر مرد را در ۱۹۶۴ برایش به ارمغان آورد.

یکی از مهم‌ترین سال‌ها در کارنامه بازیگری پواتیه ۱۹۶۷ بود؛ سالی که او در سه فیلم بسیار موفق و ماندگار «تقدیم با عشق»، «در گرمای شب» و «حدس بزن چه کسی برای شام می‌آید» ایفای نقش کرد. پس از افول ستاره پواتیه در دنیای بازیگری، او بخت خود را در عرصه کارگردانی آزمود و البته پس از چند تجربه ناکام، موفق‌ترین فیلم کارنامه‌اش «حرکت دیوانه‌وار» در ۱۹۸۰ با بازی جین وایلدر و ریچارد پرایر بود.

سیدنی پواتیه در دهه‌های ۸۰ و ۹۰ میلادی چندان در سینما فعال نبود و در ۱۹۹۷ به سمت سفیر باهاما در ژاپن منصوب شد. او در ۲۰۰۲ یک اسکار افتخاری گرفت و از دو ازدواج خود شش فرزند داشت.